Czy kiedykolwiek słyszałeś o zakazanym fenotypie? Brzmi tajemniczo, ale w rzeczywistości jest to termin używany do opisania bardzo prostej koncepcji. Pomyśl o tym, ile kończyn może mieć zwierzę. W przypadku ssaków są to zazwyczaj cztery. Dla owadów typowe jest sześć. W przypadku ptaków są to cztery, licząc skrzydła. Nawet nielotne ptaki Kiwi mają parę małych, szczątkowych skrzydeł. Ale dlaczego nie ma zwierząt, które chodzą na trzech nogach? Nazywa się to zakazanym fenotypem. Nawet w zapisie kopalnym nigdy nie zidentyfikowano zwierzęcia, które naturalnie posiadało dokładnie trzy funkcjonalne kończyny.
Powiązany artykuł: Czy ludzie mogą zrozumieć język kurczaków?
Istnieją jednak sposoby, w jakie inne zwierzęta zbliżyły się do osiągnięcia zakazanego fenotypu. Na przykład kangury często używają swojego ogona tak, jakby był trzecią nogą, zapewniając równowagę i stabilność podczas podskakiwania, a nawet stając na nim, aby wykonywać kopnięcia obiema stopami. Chociaż nie jest to bardziej piąta kończyna niż trzecia, wiele naczelnych używa swoich ogonów jako przydatków, aby pomóc im wspinać się na drzewa. Królestwo zwierząt jest pełne stworzeń, które wykorzystują swoje unikalne ciała w interesujący i nieoczekiwany sposób.
Najnowsze badania sugerują, że papugi są jednym z takich zwierząt. Dla papużki nierozłączki trzy funkcjonalne kończyny nie są całkowicie „zakazanym” sposobem na życie. Naukowcy z New York Institute of Technology College of Osteopathic Medicine odkryli, że nierozłączki różowogłowe używają swoich dziobów jak trzeciej kończyny, aby pomóc im poruszać się po cienkich gałęziach wisząc do góry nogami. Na bardzo cienkich gałęziach używanie dziobów zapewnia tym ptakom dodatkową stabilność, która umożliwia wspinaczkę.
Ten sposób poruszania się został nazwany „beakiation” jako ukłon w stronę „brachiation”, która jest nazwą metody ruchu używanej przez nadrzewne naczelne do huśtania się z gałęzi na gałąź za pomocą ramion. Podobnie jak brachiation, beakiation jest formą ruchu używaną do poruszania się w środowisku nadrzewnym. Obie metody opierają się na ruchu wahadłowym, choć dziobanie jest znacznie wolniejsze.
Jeśli kiedykolwiek przebywałeś w pobliżu papug, możesz drapać się po głowie i myśleć: „Wiedziałem już, że papugi używają dziobów do poruszania się!”. Pomyślałem to samo, badając zjawisko beakiation. Okazuje się, że w minionych latach inne badania zidentyfikowały papugę jako możliwe rozwiązanie problemu „zakazanego fenotypu” dzięki wielu wszechstronnym sposobom, w jakie wykorzystują one swoje dzioby do interakcji ze światem. Beakiation jest interesującym dodatkiem do tego zbioru badań ze względu na fascynujące podobieństwo do brachyterapii naczelnych.
Mój wniosek – nic na świecie nie może powstrzymać papugi na misji. Kto potrzebuje broni, gdy ma sprytny, uparty mały mózg i dziób wystarczająco mocny, by utrzymać ciężar ciała?
Popularny artykuł: Dlaczego ptaki śpiewają tak dużo? Nowe badania przyniosły odpowiedź
