Migracja to duże przedsięwzięcie dla każdego zwierzęcia. Każdego roku stada ptaków pokonują tysiące kilometrów, podążając za zmieniającymi się porami roku do regionu, który w danym momencie ma im najwięcej do zaoferowania. Dla niektórych ptaków migracja jest stosunkowo krótką wycieczką na północ lub południe, ale dla wielu innych jest to ogromna podróż międzykrajowa, która obejmuje granice państw, a czasem nawet całe oceany. Wśród ptaków migrujących nie ma nikogo, kto odbyłby taką podróż jak rybitwa popielata.
Rybitwy popielate to eleganckie szare ptaki morskie z kanciastymi skrzydłami, czarnymi czapkami i dużymi czerwonymi dziobami. Nawet dla niewtajemniczonego obserwatora wydają się być stworzone do aerodynamicznego lotu. Obserwator może jednak nie domyślać się, jak długi może być ten lot. Rybitwy popielate migrują ze swoich arktycznych terenów lęgowych aż na Antarktydę, gdzie spędzają lato. Ta migracja od bieguna do bieguna stanowi około 25 000 mil podróży i jest najdłuższą migracją jakiegokolwiek zwierzęcia na Ziemi.
Powiązany artykuł: Sowa Flaco to ulubiony uciekinier w Nowym Jorku
Ciekawostki na temat rybitwy popielatej
Rybitwa popielata to najbardziej ekstremalny ptak migrujący w przyrodzie. Przyjrzyjmy się kilku ciekawostkom o rybitwie popielatej, aby dowiedzieć się więcej o tym, co sprawia, że ten wyjątkowy ptak morski jest tak niezwykły!
Dorastanie na skrzydłach: Podróż o długości 25 000 mil może wydawać się wyzwaniem, z którym poradzi sobie tylko doświadczony lotnik, ale podejście rybitwy arktycznej do wczesnej edukacji to tonięcie lub pływanie! W rzeczywistości młode pisklęta, które zaczynają opuszczać gniazdo, mogą mieć zaledwie trzy miesiące na opanowanie latania, zanim będą musiały wyruszyć w swoją pierwszą migrację. Pisklęta rybitwy popielatej podróżowały z Labradoru do Afryki Południowej, zanim jeszcze osiągnęły cztery miesiące doświadczenia w lataniu. To około 8000 mil!
Przewidywanie podróży: Przed wyruszeniem w swoje rekordowe loty migracyjne, kolonie rybitw popielatych, które zwykle tętnią życiem i aktywnością, w tajemniczy sposób milkną. Jest to często określane jako „strach”. Nikt nie wie, dlaczego tak się dzieje, ale dodaje to powagi początkowi żmudnej migracji rybitwy popielatej.
Ścigające się lato: Jeśli migracja jest tak obciążająca, a ptaki wydają się tak bardzo „bać” całego procesu, to dlaczego rybitwy popielate i tak migrują tak daleko? Odpowiedź jest prosta. Gonią za latem. Kiedy na jednym z biegunów Ziemi panuje zima, na drugim trwa lato pełne długich (stosunkowo) ciepłych dni. Rybitwy popielate mogą łatwiej łowić ryby, gdy jest więcej światła słonecznego. Tak czy inaczej, rybitwy arktyczne spędzają całe swoje życie na gonitwie za słońcem z jednego krańca Ziemi na drugi. W ciągu swojego życia rybitwy arktyczne prawdopodobnie spędzają większy procent godzin na słońcu niż jakiekolwiek inne zwierzę.
Półsen: Jak ptak śpi, migrując przez otwarty ocean przez wiele dni, tygodni, a nawet miesięcy? Okazuje się, że dla rybitwy popielatej może istnieć wiele rozwiązań. Po pierwsze, ptaki morskie są przystosowane do życia na morzu i często mogą z łatwością spać na powierzchni oceanu. Uważa się, że rybitwy arktyczne śpią na wodzie przynajmniej przez część swojej podróży. Jednak powszechnie uważa się również, że stosują one unikalną sztuczkę, aby odpocząć bez przerywania lotu. Jest to sen jednopółkulowy. Sen jednopółkulowy u ptaków migrujących jest trudny do udowodnienia z oczywistych powodów i nie został jeszcze potwierdzony.u rybitw arktycznych, ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że angażują się one w to zachowanie. Sen jednopółkulowy to zdolność zwierzęcia do spania jedną półkulą mózgu, podczas gdy druga pozostaje przytomna. Uważa się, że u ptaków migrujących zdolność do szybowania na podmuchach powietrza bez ciągłego trzepotania pozwala im zmniejszyć poziom uwagi i odpoczywać z połową mózgu.
Przyszłość rybitwy popielatej
Czerwona lista gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody wymienia rybitwę popielatą jako gatunek „najmniejszej troski” w skali globalnej. Pomimo tego, rybitwa arktyczna przeżywa obecnie okres spadku liczebności, który jest niepokojący dla obrońców przyrody. Przed ustanowieniem Ustawy o ochronie ptaków wędrownych z 1918 r. na rybitwy arktyczne polowano dla ich piór. Ich populacje w dużej mierze odrodziły się po tej praktyce dzięki wprowadzeniu ochrony, ale obecne liczby sugerują, że nowe zagrożenia zastąpiły stare. Ponieważ wiele gatunków ptaków wkracza w niepewną przyszłość, nawet najbardziej nieustraszony nawigator natury stoi w obliczu trudnej i niepewnej ścieżki.
Popularny artykuł: Gatunki w centrum uwagi: Kos czerwonoskrzydły
